Χαρτοπανό που κολλιούνται στις γειτονιές της Πετρούπολης, του Ιλίου και των Αγ. Αναργύρων για αντιπληροφόρηση σχετικά με τις πρόσφατες δολοφονίες του Κώστα Μανιουδάκη στην Κρήτη και του Αντώνη Καριώτη στο λιμάνι του Πειραιά.

ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

ΚΡΑΤΟΣ, ΜΠΑΤΣΟΙ, ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ

Τίποτα δεν μας εκπλήσσει πλέον...

Η κρατική βία, οι σχέσεις εξουσίας, οι ποικίλες εκφάνσεις του ρατσισμού απλώνονται εκθετικά πάνω σε όσους, όσα και όσες λογίζονται ως περισσευούμενες ζωές. Ως ζωές χωρίς σημασία. Στους φτωχούς, στις καταπιεσμένες, σε όσους και όσες δεν ταιριάζουν στα κυρίαρχα πρότυπα σεξουαλικότητας, αρτιμέλειας, κοινωνικότητας, στα πρότυπα του νόμου και της τάξης.

Οι κρατικές και εργοδοτικές δολοφονίες τα τελευταία χρόνια επιβεβαιώνουν ότι όσο περισσότερο οξύνεται ο ακύρηχτος πόλεμος στους από τα κάτω, τόσο οποιαδήποτε παρέκκλιση από την κυρίαρχη νόρμα θα τσακίζεται με το πρόσχημα της απειθαρχίας.

Ξύλο, καταστολή πορειών και απεργιών, συλλήψεις στο σωρό, εργατικά «ατυχήματα» και εν ψυχρώ δολοφονίες.

---

Αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη στα ψιλά γράμματα των τοπικών μέσων ενημέρωσης της Κρήτης αρχίζει να διακινείται η πληροφορία του θανάτου ενός 58χρονου λόγω ανακοπής κατά τη διάρκεια αστυνομικού ελέγχου. Αυτό που προσπαθούσαν επιμελώς τα αρδάκια* της Κρήτης να αποκρύψουν είναι ότι κάτω από την λιτή αναγγελία θανάτου κρυβόταν μία ακόμα κρατική δολοφονία από τους ένστολους φρουρούς του κράτους με τη βοήθεια όλου του κρατικού, μιντιακού και ιατροδικαστικού μηχανισμό.

Την Παρασκευή 01 Σεπτεμβρίου, ο 58χρονος Κώστας Μανιουδάκης κατά τη διάρκεια αστυνομικού ελέγχου για κατοχή ναρκωτικών ουσιών στον επαρχιακό δρόμο Φρε-Βρυσσών γίνεται δέκτης του τραμπουκισμού και ξυλοδαρμού –κατά τη συνήθη πρακτική- των μπάτσων των ΤΑΕ Σούδας. Παρά τις προσπάθειες παροχής πρώτων βοηθειών από αλληλέγγυους περαστικούς, θα συρθεί δεμένος πισθάγκωνα με χειροπέδες στο περιπολικό και θα καταλήξει λίγη ώρα αργότερα στο Κέντρο Υγείας Βάμου.

Άμεσα συστήνεται η κρατική και μιντιακή ρητορεία περί θανάτου λόγω παθολογικών αιτιών, σε μια προσπάθεια συγκάλυψης της κρατικής δολοφονίας και παρουσίασής της ως ένα ακόμα ατυχές συμβάν στη «φυσική ροή των πραγμάτων», για το οποίο ουδεμία ευθύνη βαραίνει το κράτος και τους ένστολους φρουρούς του. Η ιατροδικαστική έκθεση περί θανάτου αποδιδόμενου σε «παθολογικά αίτια άνευ κακώσεων» του Σταμάτη Μπελιβάνη, ιατροδικαστή του υπουργείου Δικαιοσύνης, γνωστού για την προσπάθεια συγκάλυψης λίγο καιρό πριν γυναικοκτονίας στην Κρήτη, αλλά και η μαγειρεμένη από τις ανακριτικές και δικαστικές αρχές δικογραφία που θα παρουσιάσει τον Κώστα Μανιουδάκη ως κατηγορούμενο, θα ανατραπεί από τις μαρτυρίες ανθρώπων που βρέθηκαν μπροστά στον ξυλοδαρμό του από τους μπάτσους αλλά και από την εικόνα που αντίκρισαν τα οικεία του πρόσωπα.

Η δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη είναι μονάχα ένα στιγμιότυπο του ολοένα και εντεινόμενου πολέμου που διεξάγεται στους από τα κάτω. Δεν πρόκειται ούτε για «κακιά στιγμή», ούτε για προϊόν της αυθαιρεσίας ή κατάχρησης εξουσίας ενός μπάτσου. Πρόκειται για τη συστηματική λειτουργία του κατασταλτικού μηχανισμού, που ντοπαρισμένος από εθνικά ιδεώδη και μια διάχυτη ματσίλα επιβολής του ρόλου του, επιτελεί το νομιμοποιημένο καθήκον του. Την καθυπόταξη των από κάτω, τη διασφάλιση με κάθε κόστος της τάξης και ασφάλειας του κράτους που επιβραβεύει το δολοφονικό έργο των φρουρών του. Αυτό αποδεικνύει, εξάλλου, η κατασταλτική φρενίτιδα των τελευταίων ετών και η αστυνομική και στρατιωτική διαχείριση κάθε κοινωνικού ζητήματος. Στην εποχή των αλλεπάλληλων κρίσεων και της μόνιμης συνθήκης έκτακτης ανάγκης, η καταστολή είναι το μοναδικό αντίδοτο για τη διασφάλιση της συστημικής ομαλότητας. Η δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη είναι κομμάτι του μακρύ καταλόγου της κρατικής βίας και των δολοφονιών. Από τις εκκενώσεις καταλήψεων, το χτύπημα διαδηλώσεων και απεργιών, τον εγκλεισμό μεταναστ(ρι)ών στα στρατόπεδα και τις καθημερινές δολοφονίες στα σύνορα, μέχρι τις κρατικές δολοφονίες για 20 ευρώ του 16χρονου ρόμ Κώστα Φραγκούλη τον περασμένο χρόνο. Αυτή είναι η διαχείριση που επιφυλάσσει το κράτος για όσα δεν ταιριάζουν στα κυρίαρχα πρότυπα του νόμου και της τάξης, για όσες αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμες, για όσους δεν θέλουν να συνηθίσουν τη διαρκή τους υποτίμηση.

* αρκτικόλεξο του συνθήματος «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι»

---

Στις 5 Σεπτεμβρίου ο Αντώνης Καργιώτης δολοφονείται από τα τσιράκια των αφεντικών του πλοίου Blue Horizon μπροστά στα μάτια δεκάδων επιβατών. Αν και τα πρώτα δημοσιεύματα των μέσων μαζικής αποχαύνωσης έσπευσαν να αναπαράγουν την κατασκευασμένη είδηση περί επιβάτη που προσπάθησε ανεπιτυχώς να επιβιβαστεί σε εν πλω πλοίο, το βίντεο που διακινήθηκε άμεσα από τον κόσμο που βρέθηκε μπροστά στο «αδιανόητο», γρήγορα άφησε έκθετα τα μέλη του πληρώματος και τη διοίκηση της εταιρίας που προσπάθησαν να κουκουλώσουν τη δολοφονία.

Τα καθόλου αθώα «πειράγματα», οι αντεγκλήσεις και τα σπρωξίματα που προηγήθηκαν από τα μέλη του πληρώματος μέχρι την τελική «εκπαραθύρωσή» του Αντώνη από τον καταπέλτη του πλοίου, η αναλγησία που επέδειξαν οι ιθύνοντες ακόμα και μετά τον θάνατό του, με το καράβι να σαλπάρει αφήνοντας το σώμα του να επιπλέει, αποδεικνύουν ότι η δολοφονία του δεν ήταν καθόλου ένα «ατυχές» γεγονός. Πρόκειται για την ακραία εκδήλωση της αντιμετώπισης που επιφυλάσσεται στα άτομα με αναπηρία, για όσους, όσες και όσα ξεφεύγουν από το κοινωνικό ιδεώδες της ευρωστίας και αρτιμέλειας, και λογίζονται ως «μη κανονικά». Για εκείνα τα άτομα που γίνονται αντικείμενο της απέχθειας, της υποτίμησης, του εξευτελισμού από το «υγιές σώμα των πολιτών», που δέχονται διαρκώς τον κοινωνικό ρατσισμό με «αθώα» αστειάκια, που υφίστανται από οικείους και αγνώστους την οικονομική εκμετάλλευση και τη σεξουαλική κακοποίηση, ή στην καλύτερη περίπτωση γίνονται δέκτες της συμπόνιας των «φιλάνθρωπων». Μιας συμπόνιας που δεν ξεφεύγει από την πρόσληψή τους ως κατώτερες υπάρξεις που χρήζουν της βοήθειας του «ισχυρότερου».

Η δολοφονία του Αντώνη συμπορεύεται με τις δολοφονικές επί δεκαετίες πρακτικές του κράτους απέναντι στα άτομα με αναπηρία: εγκλεισμός σε ιδρύματα, περιθωριοποίηση, ιατρικοποίηση της αναπηρίας και απομάκρυνση από το «εύρωστο» κοινωνικό πεδίο, εξάλειψη της όποιας προνοιακής πολιτικής των επιδομάτων του ξεροκόμματου, βία και καταστολή. Η εικόνα του βίαιου καθαρισμού της 69χρονης γυναίκας στον Ωροπό με λάστιχο στην πιλοτή της πολυκατοικίας, όπου διέμενε, από τους διασώστες ιδιωτικού ασθενοφόρου λίγους μήνες πριν, όπως και αναρίθμητα άλλα παραδείγματα, φανερώνουν περίτρανα την αντιμετώπιση που επιφυλάσσει κράτος και πρόνοια για τους ανθρώπους αυτούς.

Την ίδια στιγμή, η βίαιη απώθηση από το πλοίο εν κινήσει καταδεικνύει πως η βαριά βιομηχανία του τουρισμού επιφυλάσσει διαφορετική αντιμετώπιση στους ταξιδιώτες ανάλογα με το κοινωνικό τους προφίλ. Οι λευκοί, δυτικοί, κατά προτίμηση από τις οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες της ευρώπης, με τα παχουλά πορτοφόλια και τη «λατρεία» για το «εθνικό μεγαλείο και την ιστορία» του πολιτισμού, γίνονται δεκτοί με ανοιχτές αγκάλες. Στον αντίποδα, τουριστική βιομηχανία και μεταναστευτική πολιτική του κρατικού μηχανισμού μάς έχουν συνηθίσει στη βίαιη απώθηση, τα παγκρόμ και τους πνιγμούς στις γαλάζιες θάλασσες του αιγαίου όλων εκείνων των απόκληρων της κοινωνικής καθαρότητας και μεταναστ(ρι)ών, όλων εκείνων που συσσωρεύονται πίσω από την αιώνια φιγούρα του Άλλου που έρχεται ως απειλή για την κοινωνική ομαλότητα και καθαρότητα του έθνους.

---

Η περίπτωση του Κώστα Μανιουδάκη και του Αντώνη Καργιώτη δεν είναι ένα μεμονωμένο ή εξαιρετικό γεγονός. Είναι ο κανόνας της κρατικής βίας και των σχέσεων εξουσίας. Είναι η καθημερινότητα χιλιάδων ανθρώπων, που τίθενται στο περιθώριο. Είναι ο λόγος να είμαστε εξοργισμένες σε κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μας. Ο λόγος να επιστρέφουμε κάθε μέρα λίγη από τη βία που δεχόμαστε σ’ αυτούς που μας θέλουν να συνηθίσουμε τον θάνατο. Στο κράτος, τα αφεντικά και τα τσιράκια τους.

[Κείμενο που μοιράζεται πόρτα πόρτα και χέρι με χέρι στα δυτικά με αφορμή τις πλημμύρες στη Θεσσαλία.]

Έχει περάσει πάνω από ένας μήνας από τότε που οι πλημμύρες της Θεσσαλίας
και ο απόηχος τους μάς άφησαν άναυδους/ες. Παρόλα αυτά, φαίνεται ότι -για
ακόμη μια φορά- το ζήτημα αυτό κινδυνεύει να «χαθεί» μέσα στην ασταμάτητη
ροή της πληροφορίας. Κινδυνεύει να θεωρηθεί ως μεμονωμένο περιστατικό
που οφείλεται στην «πρωτοφανή» ένταση και την τυχαιότητα των φυσικών
φαινομένων. Είναι όμως πράγματι έτσι; Στα υποβαθμισμένα δυτικά προάστια
που μένουμε τα παραδείγματα καταστροφών και θανάτων από τις πλημμύρες
που δημιουργούν μικρής ή μεγαλύτερης έντασης νεροποντές είναι τόσα, που
μόνο για μεμονωμένα περιστατικά δε γίνεται να μιλάμε. Κάθε φορά που βρέχει
οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια γίνονται απροσπέλαστα, τα υπόγεια -που μένουν
ως επί το πλείστον μετανάστριες και φτωχοί- πλημμυρίζουν, το 2014 πνίγηκαν
δύο άνθρωποι στο Μενίδι και στο Καματερό. Το ίδιο σκηνικό είδαμε πριν
βδομάδες και στο κέντρο της Αθήνας (στο μετρό Ευαγγελισμός) σε ένα έργο
που φαίνεται να έχει πολλά ακόμα επεισόδια…

Μεμονωμένο περιστατικό δεν αποτελεί ούτε η διαχείριση των πλημμύρων στη
Θεσσαλία από το κράτος και τα ΜΜΕ. Ό,τι έγινε, εύκολα και γρήγορα
αποδόθηκε στην κλιματική «κρίση» -όπως και πρότερα έγινε με τις φωτιές του
καλοκαιριού. Ευθύς αμέσως τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης, ανάμεσα στις
κραυγές «φιλάνθρωπης» ανησυχίας για νεκρές, πληγέντες, χαμένες περιουσίες
και κατεστραμμένες ζωές φρόντιζαν παράλληλα να καθιστούν σαφές πως
κράτος και τοπικοί παρατρεχάμενοι δεν είχαν καμία ευθύνη. Η ρητορεία που
χρησιμοποιήθηκε θυμίζει κάτι από το πρόσφατο παρελθόν- αυτό του covid- και είναι ταυτόχρονα δηλωτική για αυτό που θα επακολουθήσει. Όπως και με την απειλή του covid, έτσι και τώρα με τον καινούριο απρόβλεπτο εχθρό- το κλίμα- ενεργοποιήθηκε μια ακόμη κατάσταση έκτακτης συνθήκης, όπου ξεδιπλώθηκαν στρατηγικές φόβου και εκπειθάρχησης. Αρκεί να σκεφτούμε τα αμέτρητα πλέον δημοσιεύματα των ΜΜΕ, κάθε φορά που οι μετεωρολόγοι προβλέπουν μια κακοκαιρία με τις απαραίτητες βέβαια συστάσεις για αυτοπροστασία.

Η διαχείριση αυτή δεν είναι ελληνικής σύλληψης. Εδώ και χρόνια δουλεύεται το αφήγημα της «κλιματικής αλλαγής», που μετονομάστηκε σε «κλιματική κρίση»,
για να έρθει πριν λίγες μέρες ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ να την αποκαλέσει
«κλιματική κατάρρευση». Μία καθόλου τυχαία κλιμάκωση της ίδιας της ονομασίας που αποκαλύπτει την ιδεολογική αξία της «κλιματικής απειλής», ως μηχανισμό παραγωγής φόβου, ως κατασκευή ελέγχου και πειθάρχησης, ως συγκινησιακή φόρτιση απέναντι στον αφανισμό και εν τέλει συστράτευση απέναντι σε ακόμα έναν αόρατο εχθρό.

Τα καταιγιστικά σενάρια επικείμενης καταστροφής τροφοδοτούν μία αίσθηση
«ανημπόριας» και τελικά μια εσωτερίκευση του φόβου, με τον καθένα να
προσπαθεί μόνο να λύσει τα αδιέξοδά του σε μία καθημερινότητα έτσι κι
αλλιώς δύσκολη και υποβαθμισμένη σε όλους τους τομείς, δίνοντας ολοένα και
περισσότερο το χώρο στο κράτος να ρυθμίζει κάθε πτυχή της ζωή μας. Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα της συνεχούς διακινδύνευσης και της εξατομίκευσης οι κρατικοί μηχανισμοί αρκούνται στην αποστολή ενός μηνύματος από το 112 που ενημερώνει ότι έρχεται κακοκαιρία ή φωτιά για να περιορίσουμε τις κινήσεις μας (βέβαια, μπορεί να βρέχει καταρρακτωδώς, αλλά για δουλειά θα πάμε, μόνο η βόλτα απαγορεύεται!). Εκκενώνουν περιοχές, απομακρύνουν κόσμο από τον τόπο του, για να μην έχουν την ευθύνη ανθρώπινων απωλειών (χωρίς να μετρούν στις απώλειες τα χωριά, τα ζώα, την άγρια ζωή, τα δάση, τα φυτά). Μοιράζουν την πίτα σε ημετέρους εργολάβους, ενώ αυτό που επιφυλάσσουν στους/στις υπόλοιπες είναι αποζημιώσεις – ξεροκόμματα και περισσότερη καταστολή σε όσους καταδεικνύουν τον πραγματικό υπεύθυνο. Υπέροχες αντιστροφές, υπέροχες ευκαιρίες αποδέσμευσης κεφαλαίων.

Η πλημμύρα στο θεσσαλικό κάμπο έδωσε επιπλέον την ευκαιρία για επικοινωνιακά και ψηφοθηρικά παιχνίδια εξουσίας. Από τη μία, ο σιχαμένος
δήμαρχος Βόλου, Μπέος, που θέλει να εκμεταλλευτεί το νερό των βουνών της
περιοχής, βγήκε να κάνει το σόου του με εμφιαλωμένα νερά, εκμεταλλευόμενος
ακαριαία την ευκαιρία ψηφοθηρικής περιοδείας στην εκλογική του περιφέρεια.
Από την άλλη, κυβερνητικά στόματα εξήγγειλαν δίχως περιστροφές ότι τα
φαινόμενα αυτά θα επαναλαμβάνονται, ότι δεν θα κάνουν τίποτα, μόνο θα
αποζημιώνουν… θα εφαρμόσουν δηλαδή την καλά εμπεδωμένη από την εποχή
covid θανατοπολιτική των φιλανθρωπικών pass πετώντας όχι μόνο το
ξεροκόμματο, αλλά και την ευθύνη στους από τα κάτω ατομικά, υποτιμώντας κι άλλο τις ζωές μας. Κάπως έτσι, η κρατική και νεοφιλελεύθερη διαχείριση «νίπτει τας χείρας της» στα καθαρά νερά των ιδεολογημάτων της και συ «σκάσε και κολύμπα» κυριολεκτικά στα σκατόνερα.

Και κάπως έτσι, οι ευθύνες απέναντι στις όποιες καταστροφές και τους
θανάτους βαραίνουν τη «φύση» και όχι εκείνους που χρόνια τώρα
οργανώνουν την υποτίμηση των ζωών μας.

Δεν δεχόμαστε «επίθεση» από «φυσικούς εχθρούς», ούτε το «καλό κράτος» κάνει ό,τι μπορεί για να μας σώσει. Αυτές είναι ιστορίες των μμε και των κυβερνητικών στελεχών. Μιλάμε για μία κατάσταση που είναι χρόνια διαμορφωμένη, με τις όποιες καιρικές συνθήκες να παίζουν το ρόλο του
καταλύτη: είναι το τσιμέντο που έχει μπαζώσει κάθε ρέμα που υπάρχει, ο
υπερπληθυσμός σε μέρη που δεν μας χωράνε, η αστικοποίηση της επαρχίας, τα
αντιπλημμυρικά έργα βιτρίνα, η αδιάκοπη λεηλασία της γης, του νερού και του
αέρα. Και φυσικά οι συνέπειες δεν είναι ίδιες για όλες, όλους και όλα… οι
φτωχοί, οι από τα κάτω, είναι αυτές που σε κάθε τέτοια «έκτακτη συνθήκη»
χάνουν ζωές, σπίτια, δουλειές, υγεία… Όπως πάντα, εκείνοι που βρίσκονται στον κοινωνικό πάτο-οι μετανάστριες/ες -δεν αναφέρονται καν στις απώλειες- όπως και τα ζώα, για τα οποία ο μόνος λόγος που έγιναν άξια αναφοράς είναι σαν ιδιοκτησία των κτηνοτρόφων, σαν χασούρα δηλαδή στις τοπικές επιχειρήσεις και όχι ως ανεξάρτητα έμβια όντα.

Δεν εμπιστευόμαστε κανένα κράτος είτε «φιλελεύθερο», είτε «κοινωνικό» ή
«όπως-θες-ονειρέψου-το» ότι θα μας σώσει. Μακριά από λογικές εθελοντισμού
και εύκολου ανθρωπισμού, που συγκαλύπτουν τους καιροσκόπους διαχειριστές
του κράτους, στεκόμαστε αλληλέγγυα δίπλα στους ανθρώπους και τα μη
ανθρώπινα ζώα που πλήττονται. Την ίδια στιγμή ας αντισταθούμε στη λήθη των γεγονότων και στην επανάληψη των «έκτακτων συνθηκών». Μόνη απάντηση σε ό,τι μας βρήκε και σε ό,τι έρχεται η αντίσταση στα σχέδια τους για «πράσινη ανάπτυξη» και εκμετάλλευση της γης, του νερού και του αέρα. Μόνος συλλογικός φραγμός στην επέλαση του υπάρχοντος: η διαχείριση των τόπων μας από εμάς τα ίδια στη βάση της αυτοοργάνωσης και της αντι-ιεραρχίας μακριά από λογικές ανάθεσης και προεκλογικών υποσχέσεων. Οι συλλογικές μας απαντήσεις: η αμφισβήτηση των «απειλών» που μας παρουσιάζουν, η δημιουργία δομών αλληλοβοήθειας, ο αγώνας ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας.

Ενάντια στην υποτίμηση και τη βία που δεχόμαστε
Πάντα απροσάρμοστες, πάντα χειμαρρώδεις

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ

Μπορείτε να κατεβάσετε το αρχείο σε μορφή pdf

30/06/2023

Στο Παρίσι, στο προάστιο Ναντέρ, στις 27 Ιουνίου το πρωί ακόμα ένας 17χρονος γάλλος αλγερινής καταγωγής, ο Ναχέλ δολοφονείται εξ επαφής μέσα στο αυτοκίνητό του από χέρι μπάτσου. Η επίσημη αφήγηση θα ήταν μη συμμόρφωση σε έλεγχο και άμυνα του μπάτσου εν ώρα υπηρεσίας. Η ύπαρξη όμως ενός βίντεο από περαστικό δεν άφησε χώρο στα παπαγαλάκια του συστήματος να βγάλουν για άλλη μία φορά το ρατσιστικό τους οχετό περί επικίνδυνου εγκληματία. Όχι βέβαια ότι δεν το επιχειρούν μέσα από τις φωνές των μίντια, του υπουργού εσωτερικών ή των “ανεξάρτητων πολιτών” που δίνουν την απαραίτητη κοινωνική νομιμοποίηση στην κλιμάκωση της κατασταλτικής αγριότητας και της εθνικιστικής πολιτικής. Η βία, ο ρατσισμός, ο εξευτελισμός και οι δολοφονίες από τους μπάτσους ειδικά προς τους κατοίκους των εργατικών, φτωχών και έγχρωμων γειτονιών του παρισιού είναι καθημερινή και κανονικοποιημένη. Δεκατρείς άνθρωποι έχουν δολοφονηθεί το 2022 με δικαιολογία “αντίσταση κατά τη σύλληψη”. Η οργή ξεχειλίζει…Τα γαλλικά γκέτο των εξαθλιωμένων, αόρατων και περιθωριοποιημένων εξεγείρονται ξανά.

Η κρατική δολοφονία απαντήθηκε άμεσα με άγριες συγκρούσεις στους δρόμους, οι οποίες εδώ και μέρες συνεχίζονται ασίγαστα. Οι δρόμοι πολλών πόλεων της Γαλλίας γεμίζουν από την οργή των διαδηλωτών/τριών επιστρέφοντας πίσω ελάχιστη από τη βία που δέχονται. Πυρπολήσεις κρατικών κτηρίων, ένοπλες επιθέσεις σε μπάτσους και οχήματα είναι η πραγματικότητα τις τελευταίες νύχτες, παρά τος απαγορεύσεις κυκλοφορίας. Η απάντηση του κράτους: άγρια καταστολή, συλλήψεις, χημικά, πλαστικές σφαίρες. Δεν μας εκπλήσσει τίποτα πια. Η αστυνομία είναι ταγμένη στο κράτος και είναι έτοιμη να σκοτώσει για να υπερασπιστεί τα αφεντικά της. Η δολοφονία του Ναχέλ δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό, δεν είναι μία “παθογένεια” της γαλλίας, είναι η απτή έκφραση του ρατσιστικού κράτους, του εθνισκιστικού κοινωνικού φαντασιακού και του εμπεδωμένου σεξισμού σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Δεν μπορεί να αποκοπεί από τη δολοφονία του Εμπούκα από τη νιγηρία από τα ελληνικά φασιστικά σκουπίδια του Α.Τ. Ομονοίας, του Ρομ Κώστα Φραγκούλη για είκοσι ευρώ, της Zackie Oh από τη μαφία των καταστηματαρχών και των μπάτσων της Ομόνοιας, των μεταναστών στο ναυάγιο της Πύλου και πόσων άλλων ατόμων που η ζωή τους υποτιμάται ως ανάξια να βιωθεί στον θαυμαστό, λαμπερό κόσμο του καπιταλισμού, της λευκής υπεροχής και της πατριαρχίας.

Όσο κι αν μας χωρίζουν χιλιόμετρα στο χάρτη, η καρδιά μας φλέγεται μαζί με εκείνους/εκείνες/εκείνα που μάχονται για την έσχατη αξιοπρέπεια, για να περπατούν ελεύθερα. Η καρδιά μας σφίγγει σε μια γροθιά στέλνοντας ένα ελάχιστο σινιάλο αλληλεγγύης. Όλα στους δρόμους…

Κράτος, μπάτσοι, δικαστές, αφεντικά, σεξιστές δολοφονούν

Να μην αφήσουμε άλλη μία δολοφονία να περάσει στα ψιλά

Στη μνήμη του Ναχέλ και όλων όσων χάθηκαν νωρίς