Χαρτοπανό που κολλιούνται στις γειτονιές της Πετρούπολης, του Ιλίου και των Αγ. Αναργύρων για αντιπληροφόρηση σχετικά με τις πρόσφατες δολοφονίες του Κώστα Μανιουδάκη στην Κρήτη και του Αντώνη Καριώτη στο λιμάνι του Πειραιά.
ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
ΚΡΑΤΟΣ, ΜΠΑΤΣΟΙ, ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ
Τίποτα δεν μας εκπλήσσει πλέον...
Η κρατική βία, οι σχέσεις εξουσίας, οι ποικίλες εκφάνσεις του ρατσισμού απλώνονται εκθετικά πάνω σε όσους, όσα και όσες λογίζονται ως περισσευούμενες ζωές. Ως ζωές χωρίς σημασία. Στους φτωχούς, στις καταπιεσμένες, σε όσους και όσες δεν ταιριάζουν στα κυρίαρχα πρότυπα σεξουαλικότητας, αρτιμέλειας, κοινωνικότητας, στα πρότυπα του νόμου και της τάξης.
Οι κρατικές και εργοδοτικές δολοφονίες τα τελευταία χρόνια επιβεβαιώνουν ότι όσο περισσότερο οξύνεται ο ακύρηχτος πόλεμος στους από τα κάτω, τόσο οποιαδήποτε παρέκκλιση από την κυρίαρχη νόρμα θα τσακίζεται με το πρόσχημα της απειθαρχίας.
Ξύλο, καταστολή πορειών και απεργιών, συλλήψεις στο σωρό, εργατικά «ατυχήματα» και εν ψυχρώ δολοφονίες.
Αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη στα ψιλά γράμματα των τοπικών μέσων ενημέρωσης της Κρήτης αρχίζει να διακινείται η πληροφορία του θανάτου ενός 58χρονου λόγω ανακοπής κατά τη διάρκεια αστυνομικού ελέγχου. Αυτό που προσπαθούσαν επιμελώς τα αρδάκια* της Κρήτης να αποκρύψουν είναι ότι κάτω από την λιτή αναγγελία θανάτου κρυβόταν μία ακόμα κρατική δολοφονία από τους ένστολους φρουρούς του κράτους με τη βοήθεια όλου του κρατικού, μιντιακού και ιατροδικαστικού μηχανισμό.
Την Παρασκευή 01 Σεπτεμβρίου, ο 58χρονος Κώστας Μανιουδάκης κατά τη διάρκεια αστυνομικού ελέγχου για κατοχή ναρκωτικών ουσιών στον επαρχιακό δρόμο Φρε-Βρυσσών γίνεται δέκτης του τραμπουκισμού και ξυλοδαρμού –κατά τη συνήθη πρακτική- των μπάτσων των ΤΑΕ Σούδας. Παρά τις προσπάθειες παροχής πρώτων βοηθειών από αλληλέγγυους περαστικούς, θα συρθεί δεμένος πισθάγκωνα με χειροπέδες στο περιπολικό και θα καταλήξει λίγη ώρα αργότερα στο Κέντρο Υγείας Βάμου.
Άμεσα συστήνεται η κρατική και μιντιακή ρητορεία περί θανάτου λόγω παθολογικών αιτιών, σε μια προσπάθεια συγκάλυψης της κρατικής δολοφονίας και παρουσίασής της ως ένα ακόμα ατυχές συμβάν στη «φυσική ροή των πραγμάτων», για το οποίο ουδεμία ευθύνη βαραίνει το κράτος και τους ένστολους φρουρούς του. Η ιατροδικαστική έκθεση περί θανάτου αποδιδόμενου σε «παθολογικά αίτια άνευ κακώσεων» του Σταμάτη Μπελιβάνη, ιατροδικαστή του υπουργείου Δικαιοσύνης, γνωστού για την προσπάθεια συγκάλυψης λίγο καιρό πριν γυναικοκτονίας στην Κρήτη, αλλά και η μαγειρεμένη από τις ανακριτικές και δικαστικές αρχές δικογραφία που θα παρουσιάσει τον Κώστα Μανιουδάκη ως κατηγορούμενο, θα ανατραπεί από τις μαρτυρίες ανθρώπων που βρέθηκαν μπροστά στον ξυλοδαρμό του από τους μπάτσους αλλά και από την εικόνα που αντίκρισαν τα οικεία του πρόσωπα.
Η δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη είναι μονάχα ένα στιγμιότυπο του ολοένα και εντεινόμενου πολέμου που διεξάγεται στους από τα κάτω. Δεν πρόκειται ούτε για «κακιά στιγμή», ούτε για προϊόν της αυθαιρεσίας ή κατάχρησης εξουσίας ενός μπάτσου. Πρόκειται για τη συστηματική λειτουργία του κατασταλτικού μηχανισμού, που ντοπαρισμένος από εθνικά ιδεώδη και μια διάχυτη ματσίλα επιβολής του ρόλου του, επιτελεί το νομιμοποιημένο καθήκον του. Την καθυπόταξη των από κάτω, τη διασφάλιση με κάθε κόστος της τάξης και ασφάλειας του κράτους που επιβραβεύει το δολοφονικό έργο των φρουρών του. Αυτό αποδεικνύει, εξάλλου, η κατασταλτική φρενίτιδα των τελευταίων ετών και η αστυνομική και στρατιωτική διαχείριση κάθε κοινωνικού ζητήματος. Στην εποχή των αλλεπάλληλων κρίσεων και της μόνιμης συνθήκης έκτακτης ανάγκης, η καταστολή είναι το μοναδικό αντίδοτο για τη διασφάλιση της συστημικής ομαλότητας. Η δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη είναι κομμάτι του μακρύ καταλόγου της κρατικής βίας και των δολοφονιών. Από τις εκκενώσεις καταλήψεων, το χτύπημα διαδηλώσεων και απεργιών, τον εγκλεισμό μεταναστ(ρι)ών στα στρατόπεδα και τις καθημερινές δολοφονίες στα σύνορα, μέχρι τις κρατικές δολοφονίες για 20 ευρώ του 16χρονου ρόμ Κώστα Φραγκούλη τον περασμένο χρόνο. Αυτή είναι η διαχείριση που επιφυλάσσει το κράτος για όσα δεν ταιριάζουν στα κυρίαρχα πρότυπα του νόμου και της τάξης, για όσες αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμες, για όσους δεν θέλουν να συνηθίσουν τη διαρκή τους υποτίμηση.
* αρκτικόλεξο του συνθήματος «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι»
Στις 5 Σεπτεμβρίου ο Αντώνης Καργιώτης δολοφονείται από τα τσιράκια των αφεντικών του πλοίου Blue Horizon μπροστά στα μάτια δεκάδων επιβατών. Αν και τα πρώτα δημοσιεύματα των μέσων μαζικής αποχαύνωσης έσπευσαν να αναπαράγουν την κατασκευασμένη είδηση περί επιβάτη που προσπάθησε ανεπιτυχώς να επιβιβαστεί σε εν πλω πλοίο, το βίντεο που διακινήθηκε άμεσα από τον κόσμο που βρέθηκε μπροστά στο «αδιανόητο», γρήγορα άφησε έκθετα τα μέλη του πληρώματος και τη διοίκηση της εταιρίας που προσπάθησαν να κουκουλώσουν τη δολοφονία.
Τα καθόλου αθώα «πειράγματα», οι αντεγκλήσεις και τα σπρωξίματα που προηγήθηκαν από τα μέλη του πληρώματος μέχρι την τελική «εκπαραθύρωσή» του Αντώνη από τον καταπέλτη του πλοίου, η αναλγησία που επέδειξαν οι ιθύνοντες ακόμα και μετά τον θάνατό του, με το καράβι να σαλπάρει αφήνοντας το σώμα του να επιπλέει, αποδεικνύουν ότι η δολοφονία του δεν ήταν καθόλου ένα «ατυχές» γεγονός. Πρόκειται για την ακραία εκδήλωση της αντιμετώπισης που επιφυλάσσεται στα άτομα με αναπηρία, για όσους, όσες και όσα ξεφεύγουν από το κοινωνικό ιδεώδες της ευρωστίας και αρτιμέλειας, και λογίζονται ως «μη κανονικά». Για εκείνα τα άτομα που γίνονται αντικείμενο της απέχθειας, της υποτίμησης, του εξευτελισμού από το «υγιές σώμα των πολιτών», που δέχονται διαρκώς τον κοινωνικό ρατσισμό με «αθώα» αστειάκια, που υφίστανται από οικείους και αγνώστους την οικονομική εκμετάλλευση και τη σεξουαλική κακοποίηση, ή στην καλύτερη περίπτωση γίνονται δέκτες της συμπόνιας των «φιλάνθρωπων». Μιας συμπόνιας που δεν ξεφεύγει από την πρόσληψή τους ως κατώτερες υπάρξεις που χρήζουν της βοήθειας του «ισχυρότερου».
Η δολοφονία του Αντώνη συμπορεύεται με τις δολοφονικές επί δεκαετίες πρακτικές του κράτους απέναντι στα άτομα με αναπηρία: εγκλεισμός σε ιδρύματα, περιθωριοποίηση, ιατρικοποίηση της αναπηρίας και απομάκρυνση από το «εύρωστο» κοινωνικό πεδίο, εξάλειψη της όποιας προνοιακής πολιτικής των επιδομάτων του ξεροκόμματου, βία και καταστολή. Η εικόνα του βίαιου καθαρισμού της 69χρονης γυναίκας στον Ωροπό με λάστιχο στην πιλοτή της πολυκατοικίας, όπου διέμενε, από τους διασώστες ιδιωτικού ασθενοφόρου λίγους μήνες πριν, όπως και αναρίθμητα άλλα παραδείγματα, φανερώνουν περίτρανα την αντιμετώπιση που επιφυλάσσει κράτος και πρόνοια για τους ανθρώπους αυτούς.
Την ίδια στιγμή, η βίαιη απώθηση από το πλοίο εν κινήσει καταδεικνύει πως η βαριά βιομηχανία του τουρισμού επιφυλάσσει διαφορετική αντιμετώπιση στους ταξιδιώτες ανάλογα με το κοινωνικό τους προφίλ. Οι λευκοί, δυτικοί, κατά προτίμηση από τις οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες της ευρώπης, με τα παχουλά πορτοφόλια και τη «λατρεία» για το «εθνικό μεγαλείο και την ιστορία» του πολιτισμού, γίνονται δεκτοί με ανοιχτές αγκάλες. Στον αντίποδα, τουριστική βιομηχανία και μεταναστευτική πολιτική του κρατικού μηχανισμού μάς έχουν συνηθίσει στη βίαιη απώθηση, τα παγκρόμ και τους πνιγμούς στις γαλάζιες θάλασσες του αιγαίου όλων εκείνων των απόκληρων της κοινωνικής καθαρότητας και μεταναστ(ρι)ών, όλων εκείνων που συσσωρεύονται πίσω από την αιώνια φιγούρα του Άλλου που έρχεται ως απειλή για την κοινωνική ομαλότητα και καθαρότητα του έθνους.
Η περίπτωση του Κώστα Μανιουδάκη και του Αντώνη Καργιώτη δεν είναι ένα μεμονωμένο ή εξαιρετικό γεγονός. Είναι ο κανόνας της κρατικής βίας και των σχέσεων εξουσίας. Είναι η καθημερινότητα χιλιάδων ανθρώπων, που τίθενται στο περιθώριο. Είναι ο λόγος να είμαστε εξοργισμένες σε κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μας. Ο λόγος να επιστρέφουμε κάθε μέρα λίγη από τη βία που δεχόμαστε σ’ αυτούς που μας θέλουν να συνηθίσουμε τον θάνατο. Στο κράτος, τα αφεντικά και τα τσιράκια τους.
Leave a Reply